Pseudobodlerijanstvo u srpskoj poeziji prve decenije 20. veka
RTS 01.10.2018
Nesumnjivi izvor tema, ali ne i stvarnog nadahnuća srpske poezije prve decenije 20. veka jeste francuski pesnik Šarl Bodler, koji je tako tematizovan, nedvosmislen izraz duha palanke kao izraz plemena u agoniji. Zbog toga je Bodler tako tematski shvaćen u srpskoj poeziji, odnosno, zbog toga je pravo, suštinsko bodlerijanstvo ‒ koje se zasniva na 'correspodence' svega sa svačim, živog sa mrtvim, rugobnoga sa lepotom, svetaštva sa zlom ‒ ovde načelno bilo nemoguće.
Ova degradacija Bodlera na temu užasa i rugobe (šta tek reći za sličan uticaj A. Remboa ili P. Valerija) koji ne stižu ni do kakvog višeg, objedinjavajućeg smisla (najvidnija kod Sime Pandurovića, pesnika „Posmrtnih počasti"), jeste degradacija na liniji mladog individualizma koji otvara sudbinu usamljenih pojedinačnosti između kojih nema nikakvog dodira, koje žive kao monade zatvorene u sebi, u apsolutnoj samoći izolovanih činjenica, ali koji
