Večna repriza besmisla

„Ćelava pevačica”, Joneskova antidrama, čvrst temelj teatra apsurda koji je sredinom prošlog veka nastavio put avangardnih rušenja konvencija građanskog pozorišta (i društva), u rediteljskom čitanju Jagoša Markovića je detaljno lokalizovana, smeštena u bokeljski kontekst, što je pojačalo živopisnu snagu detalja likova i radnje, ali i komička značenja (prevod na bokeški Neven Staničić). Iz ugla našeg vremena, zanimljivo je uočiti promenu statusa nekadašnje