Spomenik spoticanja

U pravilu spomenici koje živi podižu mrtvima uvijek više govore o onima koji ih podižu (ili ruše), nego o onima kojima se podižu, jer se (pre)često iza „moralne obveze“ da se na dostojan način obilježi sudbina stradalih (najčešće u ratovima) kriju posvema prizemni, profani i pragmatični razlozi koji sa istinskim odavanjam počasti nevinim žrtvama imaju malo veze. Ta se notorna istina potvrdila i u slučaju podizanja, a potom i otvaranja spomenika žrtvama Holokausta