Život ti je kao vreme. Padne kiša, pa sine sunce, stalno se smenjuju sreća i tuga

Njihove teške sudbine istoriografija je zanemarila, a većina tih žena – isprativši u rat sinove, muževe, braću, očeve – ostala je u domaćinstvima da štiti i čuva decu i najstarije, oplakuje i sahranjuje stradale, da se nosi sa bedom koja je u okupaciji lomila napaćeni narod. Žena Srpkinja u tim ratnim godinama bila je temelj svakog domaćinstva. Na jednu od njih, Zlatiborku Krunu Nikić Smiljanić o čijim činjenjima gotovo da nije bilo pisanih tragova, sećanje