Georg Trakl: Jugo

Mračan lelek u vjetru, zimski mjesečasti dani, Djetinjstvo, tiho zamiru koraci duž crne živice, Duga večernja zvonjava. Nečujno ovamo stiže i bijela noć, Pa u grimizne snove pretvara boli i patnje Kamenog života. Da nikad trnova bodlja ne takne tijelo što trune. U snu duboko uzdahne tjeskobna duša, Bolno zajeca vjetar u polomljenim stablima, A posrće korotni lik Majke kroz samotnu šumu Ove nijeme žalosti; noći Pune suza i plamenih anđela. Srebrno se o goli zid