Ivan V. Lalić: Lampa

A ti si opšiv mojih nesanica, Pena što rubi vrtlog od praznine; Bezlična, znam ti svaku crtu lica U mreži ostakljene paučine U naprslom ogledalu; tišina Mreška se kao skorup od tvog glasa Iz druge sobe, gde je pomrčina U kojoj treptiš ko praslika spasa — Leptire sive šalješ, da mi kruže Okolo lampe u krhkoj orbiti, Po slojevima nevidljive ruže, A kad pred zoru usnem, tada i ti Utrneš, ko na okret prekidača U ruci što je odsutna, al' jača.