Tako je govorio Bora Stanković: O magiji i usponu košarke, sportu disidenata i intelektualaca, o Zvezdi i Partizanu, o Šaperu i Aci Nikoliću, o Atini i Indijanapolisu…

On je bio mnogo više. Kroz njegovu biografiju prelamaju se sve teme koje su oslikavale naše društvo posle Drugog svetskog rata. U priči o momku koji je kao dete “narodnog neprijatelja” pronašao svoju put u novom vremenu i novim društvenim okolnostima (ali u prvo vreme za reprezentaciju nije igrao jer mu vlasti nisu odobrile pasoš), da bi potom u košarkaškoj međunarodnoj organizaciji postao personifikacija onoga čime se SFRJ dičila – uspešnom diplomatijom