Između protokola i poezije u psihoterapiji
Danas pre 31 dana | Dragan Radovančević
Dok čitam tekst koleginice Tamare Đorđević u Danasu o tome kako psihoterapija „nije vrsta umetnosti“, u glavi mi odzvanja ona poznata maksima da prvo moramo ubiti poeziju da bismo napravili mesto za dijagnozu.
Pod izgovorom zaštite klijenata od nekvalifikovanih praktičara, mi zapravo štitimo sebe od uznemiravajuće činjenice da je ljudska duša nesvodiva na formulare i upitnike. Milioni papira se gomilaju o formi kako ćemo mi „videti sebe kao terapeute“, a strategije su manje-više proste: što više papira, što više akreditacija, što više konferencija na kojima ćemo jedni drugima potvrđivati svoju stručnost. Kao sekularni sveci novog doba, pripadnici ovog sektora protive se
