Priča o koži
Danas 16.12.2020 | Piše: Svetislav Basara
Našu današnju kolumnu započinjemo (pod pomalo malapartevskim naslovom) istinitom (kažu) pričom iz „užičkog života“ s kraja XIX veka, koja se prenosi s kolena na koleno kao primer erske domišljatosti, neprejebivosti i ostvarenja vekovnog srpskog sna – kako se dobro mukte nakrkati, dobro provesti i pride nešto i zaraditi.
Elem, priča kaže da su užičke lole bekrije pazarnim danom sačekivali seljake pred stočnom pijacom i kupovali jagnjad za dinar, što je u to vreme i bila tržišna cena, a da su seljaci – ko seljaci – radosno uzimali dinar i sve se šutajući nogom u guzicu vraćali u Semegnjevo ili Mačkat, pojma nemajući da novootvorena Kožara – beše već počela industrijalizacija – otkupljuje jagnjeću kožu po ceni od dva dinara. Lole bekrije su potom jagnjad pekle (i to na mukte),
